jueves, 30 de mayo de 2013
miércoles, 29 de mayo de 2013
martes, 28 de mayo de 2013
viernes, 24 de mayo de 2013
jueves, 23 de mayo de 2013
miércoles, 22 de mayo de 2013
lunes, 29 de abril de 2013
jueves, 25 de abril de 2013
Quixera ser unha nube
Quixera ser unha nube:
subir, subir e subir;
cando haxa festa no ceo,
vestido branco lucir.
Quixera ser paxariño
para aprender a voar
e no cabalo do vento
todo o ceo pasear.
Quixera ser trigo verde,
espiguiña do trigal,
os pés agarrando a terra
e co meu corpo bailar.
Ir a descargar
Ana Mª Fernández (poema)
Catuxa (lectura)
viernes, 19 de abril de 2013
O oso pardo, en perigo de extinción por culpa do home, trota polos Ancares de novo!
Unha parella gravou no seu móbil a dous osos novos cos que se atopou preto de Balouta, no límite coa provincia de Lugo
http://www.lavozdegalicia.es/noticia/lugo/2013/04/19/oso-pardo-trota-ancares/0003_201304L19C7995.htm?idioma=galego
Cearan en Balouta e dispúñanse a regresar a casa
pola estrada que une esta vila con Murias de Rao, xa na vertente lucense
dos Ancares, cando se atoparon de bruzos cunha parella de osos novos
que ben lles puido ter valido un susto pero que, con todo, converteuse
nunha sorpresa emocionante, en palabras da súa propia protagonista,
Desiré Fernández. Ela e a súa familia circulaban co seu coche na máis
absoluta escuridade cando observaron dous vultos que corrían estrada
abaixo, alertados polas luces do vehículo. Nun principio pensaron que
eran xabarís -polo tamaño do animal e a frecuencia da súa aparición en
estradas secundarias-, pero unha vez á beira deles, descubriron que se
trataba dunha parella de osos de segundo ano que correron
aproximadamente durante un minuto e medio diante do turismo ata
desaparecer pola vertente esquerda da estrada. Todo quedou gravado no
móbil.
O testemuño gráfico obra xa en mans dos técnicos
da Fundación Ouso Pardo (FOP), e non fai máis que ratificar a presenza
continua de plantígrados
nos Ancares. Unha zona que durante moitos anos
foi só lugar de paso, onde unicamente se atopaba rastro deste animal nas
zonas máis próximas a Asturias e de xeito esporádico. En cambio, desde o
2007, o límite xeográfico entre Lugo e León considérase xa espazo
reprodutor e contáronse ata dúas femias paridas nun mesmo ano. Todo iso
consecuencia do importante crecemento que está experimentando a
poboación de oso de Alto Sil e Alto Narcea.
«Ancares é xa un núcleo reprodutor de osos. Polo
tanto, non é nada excepcional que alguén se topou con eles. Si o sería
hai dez anos pero afortunadamente agora xa non», explicou o presidente
da Fundación Ouso Pardo, Guillermo Palomero, apuntando que ultimamente
se avistaron osos incluso nas zonas máis profundas de Lugo. Pero por
común que poida resultar para os entendidos, non deixa de ser
sorprendente para os veciños do val, que non están adoitados a iso, como
o demostran as propias palabras da moza que viviu a escena en primeira
persoa. «Foi unha sensación emocionante que sen dúbida volvería vivir.
quedaron ganas de volver velos. Foi precioso», afirmou Desiré,
explicando que as últimas noticias que tiña de avistamentos de osos na
zona remóntanse xa a fai un par de veráns.
jueves, 18 de abril de 2013
AMELIA EARHART
Nació el 24 de Julio de 1897 en Kansas. Se casó con el publicista Putnam. Murió el 5 de Enero de 1939.
Fue la primera mujer en volar a través del Atlántico y el
Pacífico.
Pasa la mayor parte de su infancia con sus abuelos maternos.
Inquieta y audaz desde pequeña, se interesaba por
actividades de mujeres que sobresalían en tareas de hombres.
Su abuela murió en 1911. Se mudaron varias veces y
finalmente con su madre Amy y su hermana
Muriel se asientan en Chicago.
Durante la primera guerra mundial trabajó con Muriel de
enfermera donde toma contacto con un campo de aviación. Ahí empieza su afición.
También asistió a un espectáculo aéreo y logro que la llevasen en un biplano.
Toma clases de aviación y compra un prototipo de aeroplano.
En 1922 consigue su primer record de altitud al volar a 4267
metros de altura. En 1923 consigue la licencia de piloto, es la decimosexta
mujer en conseguirla.
En 1928 se aventura a cruzar el Océano Atlántico como
copiloto. A su llegada a Gales los reporteros se volcaron con ella y la
bautizaron Lady Lindy.
Daba conferencias sobre aviación, organizaba carreras aéreas
para mujeres, fundó una organización y rompe el record de velocidad para
mujeres.
El 20 de Mayo de 1932 hizo el primer vuelo sobre el Atlántico por una mujer, desde Terranova a
Irlanda ahí batió nuevos records y fue
muy reconocida y galardonada.
En 1934 anuncio que su próxima aventura será a través del
Pacifico, antes 10 pilotos habían muerto en el intento. También realiza su
primer vuelo en solitario desde Los Ángeles a México y de allí a Nueva Jersey.
En 1935 empieza a planear el viaje alrededor del mundo sobre
el Ecuador acompañada por otro piloto.
El 21 de Mayo de 1937 partía de los Ángeles hacia Florida,
después salieron de Miami hacia Puerto Rico, bordean Sur América rumbo a África
y el mar Rojo, luego Pakistán, Calcuta, Bangkok, Singapur. Continuaron hacia
Australia luego Nueva Guinea.
El 29 de junio llevaba 22.000 millas voladas y todavía le
quedaban 7.000 millas cuando el combustible se agotaba. Cerca de las islas
Nucaman y con rumbo hacia las islas
Howland, se comunica por radio a las 20:14 horas por última vez. Se cree que el
avión se pudo estrellar en el mar. Se organizaron costosas búsquedas sin
resultado. Se le declaro muerta el 5 de Enero de 1939.
Xenxo Calvo Pérez
Manuel Curros Enríquez
Nació el 15 de
Septiembre de 1851 en Celanova (Ourense). Junto a
Rosalía de Castro y Eduardo Pondal pasan a ser el gran referente del denominado
“Rexurdimento” de la literatura gallega del fin del siglo XIX.
Su obra
“Aires da miña terra” lo identifican como un gran poeta civil,capaz de conjugar
la denuncia a favor de la clase más desfavorecida,como demuestran los poemas
“As pragas” , “Nouturnioxo” y “ Mirando ao chau” con una poesía de exaltación
de los valores tradicionales de la cultura gallega, como es el caso “Una boda en Einibó” , “O gueteiro” y especialmente “A virxen do cristal “ donde describe de
forma magistral la leyenda sobre la aparición de la pequeña
virgen de esta localidad cuyo santuario está situado en la parroquia de
Vilanova dos infantes lugar de Petra Enríquez,su madre.
Durante gran
parte de su vida trabaja como
periodista.Redactor del “El País” y “Gaceta de Madrid”,corresponsal de guerra
en el País Vasco durante la tercera guerra carlista.Escribió una serie titulada
“Cartas del Norte” que publicó el diario “El Imparcial”.Después regresó temporalmente a su Galicia natal,como
funcionario de hacienda en Ourense.
Finalmente
viajó a la capital de Cuba, La Habana.Donde
funda y dirige la revista “Tierra Gallega”.El 7de marzo de 1908 muere.Y se entierra en La Coruña el 2 deAbril.
En 1967.La
Real Academia Gallega le dedica el día de las letras gallegas.
Hecho por:
Lucas Mato
San Martín y Alejandro Uzal Otero
viernes, 12 de abril de 2013
Marie Curie
Marie Curie nació el 7 de noviembre de 1867 en la capital de un pais que no existía.
Varsovia era sólo una ciudad del imperio Ruso. El resto de Polonia estaba repartido entre Prusia y Austria.
Cuando era pequeña siempre quiso saber el porqué de las cosas. Quería saber por que las cosas eran como eran. Cada dia desde que se despertaba descubría un mundo nuevo.
Ella decía que cada noche rondaba por su cabeza un montón de preguntas sin respuesta. Como quería ampliar sus conocimientos fue a la universidad.
Se casó con un joven llamado Pierre, con quien compartió esa misma actitud sobre la vida. Al poco tiempo de casarse tuvieron dos hijas.
Ganó el premio Nobel de Química y lo recibió en 1903. El 4 de Julio de 1934 dejó de exisitir; fue enterrada junto a su marido que fue el último deseo que pidió.
Antía Vázquez Vázquez y Paula Nieto Aboy.
jueves, 11 de abril de 2013
miércoles, 10 de abril de 2013
Eduardo Pondal
ROCIO REBOREDO BLANCO
JULIA SÁNCHEZ RIVAS
Eduardo María González-Pondal e Abente naceu en Ponteceso, A
Coruña , o 8 de febrero de 1845 e
morreu tamén na Coruña en 1917. Está
enterrado no cemiterio de San Amaro desta cidade.
Foi o último dos sete irmáns nunha familia de orixe fidalga,
enriquecida coa emigración a América. Estudou gramática latina en Nemiña. En 1848
instalouse en Santiago de Compostela para cursar o bacharelato en Filosofía e,
posteriormente, a carreira de Medicina.
Sendo estudante
frecuentou as Tertulias do “Liceo San Agustín” e coñeceu ao tamén poeta Aurelio
Aguirre. Foi un dos organizadores, xunto con Aguirre, do banquete de Conxo, que
uniu fraternalmente a obreiros e estudantes na robleda de Conxo o 2 de marzo de
1856.
Nesta
ocasión,Pondal leu un poema reivindicativo en castelán, “Brindis”, acerca da
igualdade dos homes. Este feito acarreoulle serios problemas coas autoridades,
que estiveron a punto de depórtalo ás Illas Marianas.
No ano 1862, tras
rematar a carreira, exerceu como médico na Armada na base de Ferrol. No ano
1863 fixo oposición en Madrid ao Corpo da Sanidade Militar, pero, ainda que
tivo un traballo en Asturias, deixou a praza e abandonou de forma definitiva o
exercicio da medicina.
Retirouse da casa
paterna, dese onde facía frecuentes viaxes a A Coruña. Alí participaba na
tertulia “A Cova Céltica”, na libraría de Carré, xunto con Martínez Salazar, Manuel Murguía, Florencio Vaamonde,
Martelo Paumán, Manuel Lugrís Freire
e outros. A través de Murguía, coñece os poemas ossiánicos de James Macpherson.
Desde entón, Pondal asume o papel de bardo da nación galega.
Pondal escribiu
tanto en castelán coma en galego. O seu primeiro poema en galego apareceu en
1862 no Álbum de la Caridad. Titulábase “A
Campana de Anllóns”.
En 1877 publica
Rumores de los pinos, colección de vinte e un poemas (oito en castelán, once en
galego e dous bilingües) que servirá posteriormente de base aos seus Queixumes dos pinos (1886).
Queixumes conserva
do libro anterior os once poemas en galego e os dous bilingües, pero engádenselle
agora setenta e oito poemas novos.
Ademais destas
obras, Eduardo Pondal deixou unha ampla produción inédita, entre a que se conta
o poemario “Os Eoas”, un canto épico
ao descubrimento de América. Nos Eoas traballou Pondal ao longo da súa vida
literaria. A obra non foi editada en vida do poeta. A versión definitiva do
texto permaneciu descoñecida na sede da Real Academia Galega hasta a súa
reaparición e publicación en 2005.
En 1890 o músico Pascual Veiga pediríalle unha letra
para unha obra que pretendía presentar a un certame en A Coruña. Eduardo Pondal
compón para a ocasión o poema “Os
Pinos”, do cal as primeiras estrofas formarán parte da letra da melodía. En
1907 a composición de Veiga será interpretada por primeira vez na Habana,en
Cuba, porque foi a emigración quen apoiou a creación de símbolos como a
bandeira e o himno.Foi considerado desde
entón o Himno de Galicia (anexo l). En l981 será legalizada como himno
oficial polo Estatuto de Galicia. Desde 1935 (edición da Real Academia Galega)
ese poema integrouse, xunto con outros inéditos, nas edicións de “Queixumes dos
Pinos”.
Pondal é o máximo expoñente da literatura galega. Idealiza o
pasado céltico de Galicia, que el imaxina libre e independente e como apenas
quedan vestixios desta época, inspírase nas investigación de Manuel Murguía e
Benito Vicetto. O simbolismo do celtismo dentro da poesía de Pondal é claro:
así como os celtas combateron heroicamente a invasión romana, os galegos deben
tomar o seu exemplo e loitar contra a opresión castelá.
Tamén é
interesante como poeta lírico. Xunto coa natureza e as paisaxes da súa terra
natal (a comarca de Bergantiños), o amor é outra das claves da súa poesía.
Utilizou unha
lingua aristocratizante, fuxindo da lingua coloquial e incorporando ao seu
léxico e á súa sintase numerosos cultismos. Para isto serviuse dos seus
profundos coñecementos das lingua clásicas, remitíndose tamén en ocasións á
lingua portuguesa. É famosa a súa frase no leito de morte ”déstesme unha lingua de ferro, devólvovos unha lingua de ouro”.
Diversos músicos e
grupos galegos usaron poemas seus como letra. Entre eles o grupo de música Na
Lúa e o cantante Juan Pardo, que puxo música a varios poemas seus no disco
“Galicia miña nai dos dous mares”.
¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)